Live: Dynamo Metal Fest

IJssportcentrum Eindhoven

Zaterdag 16 juli 2016

 

Voor metalheads met een hang naar nostalgie is Dynamo Metal Fest een fijn festival. Na een geslaagd debuut vorig jaar beleeft het festival zijn tweede editie en het doet goed te zien dat de organisatie heeft geluisterd naar de kritiek en daarmee ook wat heeft gedaan. Daardoor zijn de kinderziektes (lange rijen voor de bonnenkassa en de toiletten) verholpen. Het aanbod aan eten voor vegetariërs is echter ook dit jaar karig. Verder niets dan lof, want ook de programmering mag er weer wezen, waarbij verschillende metalgenres aan bod komen. Aan de formule is gelukkig niet getornd: een simpele opzet met slechts één podium waardoor je niet van podium naar podium hoeft te hollen als je alles wilt zien. Net als vorig jaar werkt ook het weer mee en is het de hele dag warm en droog.

Extremities
Het Eindhovense Extremities heeft dit jaar de Band Battle gewonnen en dat betekent dat zij de dag mogen openen. De band speelt technische progressieve/groovemetal en heeft duidelijk goed geluisterd naar Textures. Dat betekent dat in korte tijd twee bands op het podium staan die uit hetzelfde vaatje tappen en omdat het geen al te makkelijke kost is, is dat wat veel van het goede. Dat neemt niet weg dat Extremities een strak en goed optreden neerzet. Vooral vocalist Thimo Franssen overtuigt; als zanger lijkt hij moeiteloos over te schakelen van cleane zang naar schreeuwzang en als frontman staat hij evenzeer zijn mannetje. De band presenteert op het festival meteen zijn debuut-ep 'Rakshasa'. De openingsact moet het altijd met minder publiek doen dan de overige bands, maar er gaan voldoende handen op elkaar voor Extremities. Iets meer eigen gezicht zou nog wel mogen, maar de Eindhovenaren zetten toch een zeer geslaagd optreden neer.

Extremities

Audrey Horne
Meest positieve verrassing van de dag komt op naam van de Noren die zich Audrey Horne noemen. De band speelt helemaal geen metal maar hardrock & roll met een stevige poot in de jaren zeventig. De twingitaarsolo's zijn niet van de lucht en verraden de sterke invloed van Thin Lizzy. Op plaat wil de muziek van Audrey Horne nog wel eens wat flauwtjes overkomen, een euvel waar met name de laatste plaat 'Pure Heavy' aan lijdt, maar live gaat er een schepje bovenop. Sommige melodieën zijn erg poppy en op het randje, maar de band blijft aan de goede kant van de streep. De standaard hardrock-poses worden uiteraard niet vergeten en de band oogt energiek en goedgemutst. Hopelijk weten de Noren hun livesound in het vervolg ook op plaat vast te leggen.

Audrey Horne

Textures
De leden van Extremities staan aan de zijkant van het podium zichtbaar te genieten van het optreden van Textures. Zoals gezegd: misschien is twee van dit soort technische bands wat veel van het goede voor dit festival, maar voor wie er van houdt is het wel genieten geblazen want ook Textures overtuigt. Dit jaar verscheen de vijfde langspeler 'Phenotype' en opvolger 'Genotype' is al aangekondigd voor volgend jaar. De muziek van Textures is bijna onnavolgbaar; als luisteraar moet je steeds schakelen want een groove of riff wordt nooit te lang aangehouden en de band blijft je steeds een stap voor door over te schakelen op een progressief gedeelte of een ander ritme. De cleane zang van Daniël de Jongh staat aanvankelijk wat te zacht, maar dat euvel wordt gaandeweg verholpen. Het technisch vernuft van Textures is groot en dat wekt bewondering. Voor moshpitters en crowdsurfers is er wat minder te halen, maar het is nog vroeg.

Textures

Obituary
Twee weken voor aanvang van Dynamo Metal Fest werd de organisatie onaangenaam verrast door het afzeggen van Life Of Agony. Op zeer korte termijn moest een adequate vervangende act worden gevonden. Gelukkig had death metalband Obituary nog een gaatje vrij en dat zullen we weten ook. De instrumentale opener Redneck Stomp is het nog niet helemaal, maar vanaf het moment dat John Tardy zijn scheur opentrekt in Centuries Of Lies wordt een ijzersterke setlist gepresenteerd waarin het debuut 'Slowly We Rot' (uit 1989) met Intoxicated, Bloodsoaked, 'Til Death en afsluiter Slowly We Rot sterk vertegenwoordigd is. Uiteraard ontstaat nu wel een moshpit en het aantal crowsurfers neemt ook gestaag toe. Obituary speelt behoorlijk strak en het speelplezier spat van het podium af. De organisatie had zich geen betere vervanger voor Life Of Agony kunnen wensen, want Obituary zet het beste optreden van de dag neer.

Obituary

Sacred Reich
Die eer moet Obituary dan wel delen met Sacred Reich, hoewel dat optreden minder verrassend is. Zo wordt, nadat de band is opgekomen tijdens de klanken van Also Sprach Zarathustra, vanzelfsprekend begonnen met The American Way en afgesloten met Surf Nicaragua. Maar wie maalt er om voorspelbaarheid als de thrash metal met soms een funky inslag zo goed voor het voetlicht wordt gebracht? Het geluid is goed, de songs zijn goed en de sfeer is goed. De sympathieke bassist/zanger Phil Rind lacht veel en straalt een en al positiviteit uit; hij weet het publiek er zelfs toe te bewegen de buurman/vrouw een hug te geven. Naast opener en afsluiter is de cover van Black Sabbath's War Pigs een hoogtepunt. Een obligate cover wellicht, maar de hele tekst wordt luidkeels door het publiek meegezongen. Prachtig optreden.

Sacred Reich

Powerwolf
Vorig jaar sloeg de organisatie van het festival de plank muzikaal flink mis met het programmeren van het Schotse Alestorm. De piratenmetal bleek bij een deel van het publiek echter goed aan te slaan. Gelukkig blijft ons de kleutermetal dit jaar bespaard, maar Powerwolf uit Saarbrücken, Duitsland, is ook zo'n band met veel oog voor theater terwijl de muziek nauwelijks interessant genoemd kan worden. De powermetal met symfonische inslag en een belangrijke rol voor toetsen doet het begrip holle bombast alle eer aan en dat wordt gecombineerd met geschminkte gezichten en gepaste kledij. Vanaf opener Blessed And Possessed, titelstuk van de laatste cd trekt de band alle registers open. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Duitsers dat vol overtuiging doen, maar Opduvel houdt het al redelijk snel voor gezien. Smaken verschillen.

Powerwolf

Metal Church 
Oudste band van de dag is Metal Church, opgericht in 1980, al is van de originele bezetting alleen gitarist Kurdt Vanderhoof over en zelfs hij is niet ononderbroken lid geweest van het gezelschap uit San Francisco. De heavy metal van Metal Church is niet wereldschokkend maar van een constante degelijkheid. Met de teruggekeerde Mike Howe heeft de band anno 2016 een sterke zanger in huis en dat bewijst hij ook vandaag op het podium. Hij oogt veel jonger dan hij is (50) en vooral erg fit en enthousiast. Vanderhoof staat ook zichtbaar te genieten. De muziek van Metal Church ademt, is niet volledig dicht geplamuurd zoals bij veel bands in het genre gebeurt, waardoor het geluid kraakhelder is, en dat gecombineerd met het goede spel zorgt voor een sterk concert.

Metal Church

At The Gates
Een stuk ruiger gaat het eraan toe bij At The Gates uit Göteborg, Zweden. Op het podium althans. De death metal van de Zweden wordt maar lauw ontvangen door het grootste deel van het publiek. De band geeft echter alles: zanger Tomas Lindberg is een al energie en schreeuwt de longen uit zijn lijf en de overige muzikanten produceren een lekker smerige sound en musiceren goed. Toch komt het niet over. Wellicht is het een kwestie van de juiste band op het verkeerde tijdstip. Het is duidelijk dat At The Gates het qua populariteit aflegt tegen Obituary, Sacred Reich en Metal Church, bands die allemaal eerder staan geprogrammeerd dan het Zweedse gezelschap. Of de band het eerder op de dag beter zou hebben gedaan zullen we nooit weten, maar het is jammer dat de lekkere death metal minder goed aanslaat dan verwacht.

At The Gates

Anthrax
Met Anthrax heeft Dynamo Metal Fest een headliner van formaat gecontracteerd. En de Amerikanen stellen niet teleur, al duurt het eventjes voor het zaakje goed op gang komt. De laatste plaat van Anthrax, 'For All Kings' dateert van eind februari van dit jaar en de band start het optreden met twee nummers van die plaat. Het merendeel van de aanwezigen komt echter voor de bekende krakers en daardoor gaat pas bij Caught In A  Mosh (van 'Among The Living') het spreekwoordelijke dak eraf. Het geluid kon beter, maar de band speelt sterk. De Joe Jackson-cover Got The Time (minder geslaagd) en de S.O.D.-cover March Of The S.O.D. (beter!) komen voorbij en met de encore Indians maakt Anthrax zijn status als headliner helemaal waar en wordt een geweldige editie van Dynamo Metal Fest besloten.

Anthrax

Evenals vorig jaar wordt tijdens het festival alvast de eerste band voor volgend jaar bekendgemaakt. Op 15 juli 2017 staat de Amerikaanse thrash metalband Testament op Dynamo Metal Fest. Tickets kosten nog steeds slechts € 20,--, waarvoor hulde. Early Birds betalen zelfs € 5,-- minder. Het is nu al reikhalzend uitzien naar de line-up voor 2017.

http://dynamometalfest.nl/#home