maandag 4 april 2016

Mogwai - Atomic

Rock Action, 2016

 


Voor de derde keer waagt Mogwai zich aan een soundtrack, en dat is niet zo gek, want de post-rock van de Schotten die gaandeweg steeds meer elektronische elementen is gaan bevatten leent zich goed voor filmscores. Ditmaal levert de band de muziek bij de documentaire 'Atomic: Living In Dread And Promise' van regisseur Mark Cousins, die zowel de gruwelen en gevaren (Hiroshima, Nagasaski, Tsjernobyl, Three Mile Island, Fukushima) als de voordelen (medische toepassingen) van nucleaire technologie laat zien.

'Atomic' bestaat uit bewerkingen van de muziek die is gebruikt in de documentaire en het is de eerste plaat waarop Mogwai het moet doen zonder gitarist John Cummings, die de band heeft verlaten. Zijn vertrek lijkt geen grote invloed te hebben op de ontwikkeling van de band, of het moet zijn dat de sound van het overgebleven kwartet meer dan ooit door synths wordt gedomineerd. 

In 2006 leverde Mogwai verrassenderwijs de soundtrack bij de documentaire 'Zidane: A 21st Century Portrait', wat een plaat opleverde die los van de beelden niet echt kon boeien. Dat gold niet voor de soundtrack bij de huiveringwekkende Franse serie 'Les Revenants' uit 2013, een hoogtepunt in de discografie van de band, waarop Mogwai onder de huid wist te kruipen met korte nummers die bol stonden van ingehouden spanning, zonder verlossing. 

Los van de soundtrack van 'Les Revenants' waren de laatste paar studioplaten van Mogwai nogal wisselvallig, al kende elke plaat wel wat sterke troeven. De elektronische component werd langzaam belangrijker op de platen en vooral op 'Rave Tapes' namen de synths een dominante positie in. Die lijn wordt op 'Atomic' doorgetrokken, maar er zijn zowaar wat momenten waarop de oude, klassiek Mogwai is te horen.

Dat is zeker het geval in Tzar, dat na een rustig begin losbarst in een trage maar heftige geluidsstorm die de hoogtijdagen van de band in herinnering roept. Ook opener Ether is qua opbouw typisch Mogwai, met een gitaarstorm achter de bedaarde melodie, die niet meer behelst dan een eenvoudig motiefje, afkomstig van de Franse hoorn, bespeeld door Robert Newth. Het doet wat denken aan Burn Girl Prom Queen van de ep uit 1999, maar nu geldt dat Mogwai begrijpt dat het simpele ideetje niet eeuwig blijft boeien, en dus duurt Ether gelukkig niet zo lang als Burn Girl Prom Queen.

In Scram overheerst de elektronica, maar dat gaat vergezeld van de vertrouwde trage drumslagen van Martin Bulloch. Hetzelfde geldt voor Bitterness Centrifuge. Mogwai presteert het om in deze tracks zowel machinaal als melancholiek te klinken, al wordt dat in laatstgenoemd stuk ook veroorzaakt door de gitaar die na dik drie en een halve minuut opduikt. Zodra Mogwai echt de Kraftwerk-toer op gaat, gaat het echter wel mis: U-235 is spanningsloos en mist daardoor urgentie. 

Pripyat is traag en zwaar aangezet, maar tegelijkertijd klinkt er berusting in door. In Weak Force gaat een vrij luchtige melodie vergezeld van dreigende synths- en lage pianopartijen. Meer standaard post-rock is Little Boy, dat het moet hebben van de dynamiek. Luke Sutherland mag weer eens komen opdraven om viool te spelen in Are You A Dancer? Zijn bijdrage kan niet voorkomen dat het stuk wat onopvallend voortkabbelt. Afsluiter Fat Man is echter wel een hoogtepunt op 'Atomic'. De pianomelodie is basaal, maar Mogwai weet daaromheen de juiste spanningsboog te creëren, uiteindelijk uitmondend in slechts een paar spaarzame pianotonen en tomslagen. 

Na de laatste paar wisselvallige platen (uitgezonderd 'Les Revenants') is 'Atomic' een opvallend geïnspireerde plaat, waarop weliswaar niet alle nummers top zijn, maar het merendeel ruimschoots aan de goede kant van de streep belandt. Wat Mogwai mist aan echte inventiviteit (zoals bijvoorbeeld Tortoise die wel bezit) wordt gecompenseerd door de emotionele impact van de muziek; Mogwai laat je niet koud. Op 'Atomic' gaan melancholie, dreiging en berusting hand in hand en dat levert een weldadige plaat op. 

http://www.mogwai.co.uk/


Geen opmerkingen:

Een reactie posten