Live: Roadburn 2016 dag 3, met Yodok III, Chaos Echoes, Tau Cross, Carousel, Grimmsons & Neurosis

013, Patronaat, Cul de Sac & Extase, Tilburg

Zaterdag 16 april 2016

 

Ook op de derde dag van Roadburn is het soms lastig kiezen, maar Opduvel wil maar één ding: op tijd zijn voor Neurosis. Onderweg daar naartoe valt veel moois te beleven, zelfs het persoonlijke festival-hoogtepunt, maar ook valt weer het missen van een act te betreuren: het Belgische Partisan in Cul de Sac moet worden overgeslagen. 

Yodok III (Green Room)
In de kleine zaal van 013 opent misschien wel het meest bijzondere gezelschap de Roadburn-zaterdag. Yodok III bestaat uit de Zweedse, maar vanuit Noorwegen opererende drummer Tomas Järmyr, de Belgische gitarist Dirk Serries en de Noorse koperblazer Kristoffer Lo. De tuba en de flugabone zijn instrumenten die niet vaak op Roadburn te bewonderen zullen zijn, maar dat is wat Kristoffer Lo speelt. De klanken van die instrumenten worden wel voorzien van zoveel elektronische effecten dat je luisterend met de ogen dicht niet zou zeggen met blaasinstrumenten te maken te hebben. Yodok III brengt één lang stuk van drie kwartier dat meestentijds zindert van de ingehouden spanning. Serries en Lo zorgen met langgerekte tonen voor drone- en ambientklanken die door Järmyr worden voorzien van inventieve trom- en bekkenslagen. Langzaam wordt naar een climax toegewerkt. De eerste ontlading volgt na ongeveer tien minuten, waarna gespannen elektronische klanken lange tijd het sfeerbeeld bepalen. Naar de tweede climax wordt tergend langzaam toegespeeld. Serries bespeelt zijn gitaar met een strijkstok, Järmyr gaat staan om louter zijn bekkens te beroeren en Lo tovert al zittend elektronische klanken tevoorschijn en blaast op zijn flugabone en later op zijn tuba. De spanning neemt langzaam toe en ontlaadt zich pas in de laatste paar minuten in een fantastische apotheose. Voor Opduvel het hoogtepunt van het hele festival. Ja, Neurosis meegeteld. 

Yodok III

Chaos Echoes (Extase)
De Franse band Chaos Echoes is nog bezig met de soundcheck als Opduvel in Extase arriveert. De zes heren ogen perfectionistisch en ook wat nerveus. Op het podium staat ook een ouderwetse bandrecorder, wat al een beetje aangeeft dat we hier niet met een standaard metalband te maken hebben. Zodra het concert begint doen de Fransen geconcentreerd hun ding. De muziek is moeilijk te categoriseren; er zijn elementen uit black metal en death metal, maar ook lange soundscapes maken deel uit van het bandgeluid. Het tweede nummer is lange tijd een bijna ambientachtige zoektocht die spannend is om naar te luisteren én naar te kijken, want de concentratie van de band is boeiend om te aanschouwen. Helaas komt de heftige stuk daarna nogal plompverloren over en sluiten de geschreeuwde vocalen en death metal niet aan op de daarvoor zo zorgvuldig gecreëerde spanning. De richting is zoek en daarmee is het pijnpunt bij Chaos Echoes blootgelegd: de band mist richtinggevoel en daardoor slaat de luistermoeheid vrij snel toe. Het leidt tot een maar half geslaagd optreden.

Chaos Echoes

   

Tau Cross (Main Stage)
Tau Cross bracht vorig jaar hun debuutalbum uit, maar het is geen band van jonge broekies. Zo is Michel Langevin de drummer van Voivod en is zanger Rob "The Baron" Miller bekend van crustpunk-pioniers Amebix. De sterke debuutplaat maakt dat de verwachtingen hooggespannen zijn voor het concert van Tau Cross, maar helaas worden die verwachtingen niet helemaal waargemaakt. Dat is voor het grootste deel op het conto te schrijven van de slechte geluidsmix. De heerlijk raspende stem van Miller komt niet goed door en het optreden, dat toch meer dan genoeg goede songs bevat, dreigt wat anoniem voorbij te glijden, hoe aantrekkelijk de mix van metal en punk ook is. Het einde maakt echter nog wat goed. Eerst hangt Miller een akoestische gitaar om en door de wat spaarzamer instrumentatie komt zijn stem ineens wel goed tot zijn recht in een prachtige uitvoering van We Control The Fear. Afsluiten doet Tau Cross met Hangmans Hyll, dat tot meebrullen uitnodigt, en waarin Miller een andere, meer cleane stem opzet waardoor ook hier de zang beter doorkomt dan tijdens het grootste deel van het optreden. Een waardige afsluiter, die echter het gevoel van lichte teleurstelling niet kan wegnemen.

Tau Cross

Carousel (Extase)
Tijd voor weer een portie ouderwetse hardrock en daarvoor ben je bij het Amerikaanse Carousel aan het juiste adres. De muziek van het viertal uit Pittsburgh heeft helemaal niets bijzonders en is vrij belegen, maar in tegenstelling tot het Zweedse Noctum een dag eerder weet Carousel wel te overtuigen. De attitude op het podium is er een van: dit varkentje gaan we even wassen en dat gebeurt vervolgens ook. Mooi zijn de tegen elkaar op solerende gitaren en de veelal midtempo rockers laten de hoofden in het publiek vanzelf op en neer gaan. Minder is de enkele langzamere track waardoor de aandacht snel verslapt, maar dat wordt in het daaropvolgende nummer weer rechtgezet. De songs zijn zeer behoorlijk en op dat ene langzame slippertje na boeit het concert van begin tot eind.   

Carousel

 

Grimmsons (Cul de Sac)
Op de Roadburn-introductie van Dool na, is de hele dag in Cul de Sac voor bands uit België. Het Antwerpse Grimmsons maakt een mix van hardcore en noise en moet dat doen voor een helaas niet al te volle zaal. Daarin bevindt zich wel een grote dronken mafkees en omdat de zanger annex brulbeest van Grimmsons zijn kunsten het liefst tussen het publiek vertoont, ontstaat een leuk schouwspel tussen die twee, waarbij diezelfde zanger zelfs wordt opgetild en bijna achter de dronken man langs valt met het hoofd naar beneden maar bijtijds aan zijn benen wordt opgevangen. Drummer, gitarist en bassiste spelen onverdroten voort, waarbij zij meermaals een repeterende groove weten te vinden waar je lekker in kunt gaan hangen. Grimmsons komt perfect tot zijn recht in het kleine zaaltje van Cul de Sac en het korte optreden had nog wel wat langer mogen duren.

Grimmsons

Neurosis (Main Stage)
Neurosis bestaat dertig jaar en viert dat met twee concerten op wat zij het beste festival ter wereld noemen. De band belooft een staalkaart van hun oeuvre ten gehore brengen. Dat moet dan gebeuren in twee optreden van twee uur. Maar dan nog zullen er favorieten ontbreken, want op hun lange albums staan meer dan genoeg sterke troeven. De vraag is ook of de heren ook werk uit hun hardcore-beginjaren zullen brengen. Opvallend is dat Neurosis geen gebruik maakt van visuals op het grote scherm achter het podium, waar de meeste andere bands dat wel doen. Het Amerikaanse sludge/post-metalgezelschap heeft dat ook helemaal niet nodig, want de vermorzelende sound is voldoende om de volgepakte grote zaal van 013 volledig in de greep te houden. Opener Lost is al meteen zo'n beest van een nummer. Steve von Till oogt bloedfanatiek, benen in spreidstand, hoofd op en neer. Collega Scott Kelly oogt massief, statisch, maar woest. Na elk gespeeld stuk gaan de lichten op het podium uit en die gaan vervolgens pas weer aan bij de begintonen van het volgende nummer. De setlist is om de vingers bij af te likken en inderdaad wordt de hardcore niet vergeten middels Pain of Mind en To What End? Naarmate het concert vordert wordt de bewondering voor het gebodene alleen maar groter. Neurosis covert Day Of The Lords van Joy Division en geeft daar zijn eigen sludge-draai aan. Aan het einde wordt de definitieve mokerslag uitgedeeld met eerst Through Silver In Blood, met dat fantastische tribal drumwerk, en afsluiter en publieksfavoriet Stones From The Sky. Dat nummer is plotsklaps afgelopen, het licht gaat uit en weg is de band. Geen groet, geen toegift, maar niemand die erom maalt na een schitterend optreden van deze na dertig jaar nog steeds enorm gretige en imponerende band.

Neurosis

https://soundcloud.com/yodokiii 

http://chaosechoes.org/ 

https://taucross.bandcamp.com/ 

https://carousel2.bandcamp.com/album/2113 

https://grimmsons.bandcamp.com/ 

http://www.neurosis.com/