The Black Cult - The Black Cult

Suburban, 2016

 

Pretentieloos. Dat is het eerste woord dat opkomt bij beluistering van de debuutplaat van The Black Cult. Meestal wordt het woord niet gebruikt ter diskwalificatie en dat geldt ook in dit geval. Bij de Groningers staat speelplezier voorop en daar is niets mis mee, zolang de band sterke songs aflevert. Voor het grootste deel is dat het geval.

The Black Cult heeft voor het verschijnen van hun debuut al de nodige live-ervaring opgedaan en maakte indruk tijdens Eurosonic. De in garagepunkrock verpakte popliedjes van het trio zijn appetijtelijk en makkelijk verteerbaar. Poppunk zou ook een redelijk adequate omschrijving zijn voor deze muziek, maar dat doet wellicht het Green Day-spook opdoemen en daarmee heeft The Black Cult niet veel te maken.

Maar pop biedt 'The Black Cult' zeker. De nummers zijn simpel, melodieus en catchy; je zou bijna zeggen dat The Black Cult hitpotentie heeft. Gelukkig klinkt het allemaal niet te netjes en wordt de popgevoeligheid gecombineerd met garagerock en punkrock, waardoor de plaat net genoeg venijn heeft om de liefhebber van potiger muzieksoorten over de streep te kunnen trekken.

Origineel is het natuurlijk niet wat The Black Cult de luisteraar voorschotelt, maar knap is dat de invloeden er nergens te dik bovenop liggen. De band klinkt in zijn meest energieke buien een beetje als The Thermals of Jay Reatard, maar dan toch iets minder ruig, en flarden Blur, Arctic Monkeys, The Strokes en The White Stripes zijn ook te bespeuren. 

Vooral aan het begin van het kleine half uur durende album overtuigt The Black Cult volop. De eerste vijf songs, Find A Way, Older, I Don't Want It, My Time en No zijn allemaal raak, waarbij de laatste drie de bandbreedte van de muziek aangeven: snel en energiek in I Don't Want It, poppy in het hitgevoelige My Time en punkrockend in No.

Maar niet alle songs op 'The Black Cult' zijn even sterk. De eenvoudige muziek van de Groningers moet het uiteraard niet hebben van ideeënrijkdom, maar in Before is de melodie wat flauwtjes, hetzelfde geldt voor Hide, en hoe energiek Riot ook is, nergens weet het echt te raken. Het is wel met afstand het ruigste nummer op de plaat. Gelukkig volgt daarna een van de mooiste liedjes van de plaat, het enigszins aan The White Stripes refererende All I Know.

Al zijn niet alle liedjes op dit album even goed en zou de band best wat vaker buiten de lijntjes mogen kleuren, toch is 'The Black Cult' een verdienstelijke debuutplaat. Het is even afwachten hoe lang de eendimensionale liedjes meegaan, maar voorlopig is het wel lekker pretentieloos vermaak.

http://theblackcultband.tumblr.com/