Powerjazz-trio The Thing flikt het weer

The Thing - Shake

The Thing Records/Trost, 2015

Voor wie denkt dan jazz anno 2015 alleen nog maar het herkauwen van ouwe meuk is: luister naar The Thing! Jazz is niet dood, het is springlevend en het gaat er soms hard aan toe. Kwestie van je eigen eigenwijze ding doen en ogen en oren open houden voor andere muzieksoorten dan fifties- en sixties-jazz. The Thing is zo eigenwijs en deinst er ook niet voor terug de luisteraar te trakteren op een bak stevige noise.

Nu hebben we hier ook niet te maken met de eerste de besten. Drummer Paal Nilssen-Love, bassist Ingebrigt Håker Flaten en saxofonist Mats Gustafsson zijn in het vrije impro-wereldje vaak geziene gasten en hun samenwerkingsverbanden met muzikanten uit de vrije impro-scene zijn er teveel om op te noemen. Een potje vrij improviseren is de heren dus wel toevertrouwd, maar met evenveel gemak legt het trio een verslavende groove neer.

Na de verrassende maar zeer geslaagde samenwerking met Neneh Cherry in 2012 ('The Cherry Thing') en het potige 'Boot!' uit 2013, weet The Thing op 'Shake' iets van een middenweg te vinden tussen die twee platen. De muziek is vrij maar allerminst structuurloos en invloeden uit freejazz, rock, noise en folk worden naadloos geïntegreerd in het Thing-geluid.

Gustafsson laat in de opening van het album meteen horen wat voor beestachtige saxofonist hij is. Zijn schreeuwende sax in Viking Disco/Perfection bepaalt direct de toon. Na een furieus begin met een heerlijke groove volgt een vrij geïmproviseerd gedeelte, waarna het tweede gedeelte, Perfection van Ornette Coleman, perfect daarop aansluit. Perfection is trouwens niet de enige cover op 'Shake'.

Die covers zijn een goed bewijs van de veelzijdigheid van het trio en van de verschillende invalshoeken van waaruit de Noren en de Zweed opereren. In het korte The Nail Will Burn, van de Engelse psychedelische rockband Loop, worden de spacey effecten van het origineel weggelaten en dat leidt tot een kale rocksound die wat het aan psychedelica mist compenseert met een enorme stootkracht, waarbij Nilssen-Love zijn bekkens zowat aan gort lijkt te slaan. Wyrd Visions is het eenmans avant-garde folkproject van de Canadees Colin Bergh. Van de plaat 'Half-Eaten Guitar' covert The Thing Sigill. Ook hier blijft van de psychedelica van het origineel niets over, maar de repeterende, hypnotiserende contrabaslijn van Håker Flaten doet je toch in hoger sferen belanden.

Langste en misschien ook wel fraaiste stuk op de plaat is Aim, van de hand van Gustafsson. Gebaseerd op een bas-drums-baritonsax hartslag die eindeloos door mag blijven gaan, krijgt het trio gaandeweg gezelschap van altsaxofoniste Anna Högberg en cornettist Goran Kajfeš, waarna het spel steeds vrijer wordt, de groove stopt en een paar minuten heerlijk door elkaar getoeterd wordt. De groove keert weer terug maar wordt steeds rustiger. Högberg en Kajfeš blijven een beetje tegensputteren maar leggen zich uiteindelijk neer bij het onvermijdelijke einde. 

 

Nilssen-Love gaat vervolgens weer helemaal loos op Bota Fogo (zijn compositie) waarin halverwege de bas wegvalt en hij de wedstrijd wie het meest agressief uit de hoek kan komen zowaar wint van Gustafsson. Maar het is niet alleen agressie en kracht wat de klok slaat op Shake. Met name Håker Flatens Til Jord Skal Du Bli toont ook de melodieuze kant van The Thing, en afsluiter Fra Jord Er Du Kommet, eveneens van Håker Flaten, is zelfs een sferische maar spannende ballad.

The Thing flikt het na het toch ook niet misselijke 'Boot! gewoon weer: een powerjazz-plaat maken die intrigeert en hypnotiseert. Het is alweer bijna jaarlijstjes-tijd. Het wordt dringen, maar dat 'Shake' een kandidaat is moge duidelijk zijn.

http://thethingrecords.com/