Het ene oor in, het andere oor uit

Black Temple - It All Ends

Century Media, 2015

'It All Ends' is de debuutplaat van het Zweedse Black Temple, maar feitelijk is deze band de voortzetting van Odyssey. Daar zijn er tallozen van, vandaar de naamswijziging. Black Temple speelt stevige stoner hardrock met hardcore-, noise- en punkinvloeden. Op papier een combinatie die garant staat voor vuurwerk, maar de praktijk leert anders.

Elke muziekliefhebber kent wel zo'n plaat die aanvankelijk overrompelt maar bij nader inzien toch niet zoveel te bieden heeft. 'It All Ends' is zo'n plaat. Aanvankelijk komt het sterk over: een hard en strak stonergeluid, af en toe neigend naar noise en grunge, met overtuigende hardcore/punkvocalen. Het eerste nummer, Unlikely Event, slaat je regelrecht in je gezicht met een opzwepende gitaar en een oorwurm van een refrein, maar dan eentje die je graag in je hoofd hebt zitten.

Bijna ongemerkt volgt Acid Rain en dat beklijft al beduidend minder. Het gedreven Great Things en het meer slepende Difficult Journey houden de luisteraar nog enigszins bij de les, en vooruit: de lekkere noise-gitaarpartij van Oncoming Fire doet zijn werk ook nog wel naar behoren. 'It All Ends' heeft dus wel zijn momenten, maar uiteindelijk schiet Black Temple op deze plaat toch ernstig tekort.

Want wat resteert is een en al grauwe middelmaat. De nummers die de tweede helft van het schijfje bevolken irriteren niet, daarvoor zit het allemaal te goed in elkaar, maar dat goed in elkaar zitten van de nummers is tevens deel van het probleem van 'It All Ends': het is allemaal te strak en te netjes. Het geluid is niet smerig genoeg en dat is wel wat dit soort krachtige stoner/punk/noise nodig heeft. De echte agressie, die aanvankelijk wel aanwezig lijkt, ontbreekt en de songs klinken te steriel. 

Daar komt bij dat ook compositorisch niet al teveel te beleven valt op 'It All Ends'. Black Temple heeft simpelweg een gebrek aan memorabele songs. Opener Unlikely Event is met afstand het beste nummer van de plaat, en ondanks een enkele opleving hier en daar heeft de band daarmee meteen al zijn kruit verschoten. De opener uitgezonderd onderscheiden de nummers zich ook onvoldoende van elkaar, ook na meerdere luisterbeurten, en hoe verder de plaat vordert, hoe meer het allemaal het ene oor in en het andere oor weer uit gaat, waardoor 'It All Ends' als een nachtkaars uitgaat. 

Wellicht dat Black Temple live wel een overtuigende band is. Dat kunnen de Zweden binnenkort in Nederland bewijzen in het voorprogramma van In Flames.

http://www.blacktemple.se/