Live: Raven, Martyr & Overruled

Hedon, Zwolle

Zondag 20 september 2015

 

Ooit een invloedrijke metalband, jaren later veroordeeld tot spelen in heel kleine zaaltjes. Dat is het lot van het Britse Raven. Hedon plaatst het trio ook niet in de grote, maar in de kleine zaal, die gelukkig wel goed gevuld is. De band lijkt er niet om te malen, geeft alles, maar laat op deze zondagavond in Zwolle ook heel veel steken vallen. Verslag van een avond die voortijdig en in mineur eindigt.

Overruled
En het begint nog wel zo goed met Overruled, een Nederlandse band waarvan de leden nog moesten worden geboren toen Raven hoogtij vierde. Het viertal brengt wel speed- en thrash metal die geworteld is in de jaren tachtig. Er lijkt wel enige nervositeit te bespeuren bij zanger/gitarist Remco Smit, maar zijn stem lijdt daar gelukkig niet onder. Wel zingt hij zijn partijen zonder enige gezichtsexpressie. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door leadgitarist Ronald Reinders - die zelfs het publiek in duikt - en bassist Joeri Klaassens, die als een links- en rechtsbuiten in een voetbalelftal regelmatig van vleugel wisselen. Doordat het drumstel van Raven al op het podium staat geposteerd, moet drummer Gerald Warta plaatsnemen in een onopvallend hoekje. De muziek van Overruled is niet erg origineel, her en der lijken wat citaten uit het grote speed- en thrashmetalboek te worden gehaald, maar de songs zitten goed in elkaar, zijn hard maar melodieus en worden behoorlijk strak uitgevoerd. Een lekkere binnenkomer.

Overruled

Martyr
Gitarist Rick Bouwman van Martyr is een oude rot in het vak, want hij was er al bij toen de Utrechtse band in 1982 werd geformeerd. Eind jaren tachtig hield de band het voor gezien, maar in 2005 zag een nieuwe incarnatie van Martyr het licht met uiteraard Bouwman aan het roer. De band is te vinden op de door Aardschok-journalist Robert Haagsma samengestelde dubbel-cd/driedubbel-lp 'Dutch Steel' met het geweldige Speed of Samurai en februari jl. stond men nog op het Dutch Steel Festival, dat ook in Hedon plaatsvond (maar dan in de grote zaal). Dat optreden kenmerkte zich door een overdaad aan enthousiasme, maar het werkte wel. Vandaag kost het zanger Rop van Haren veel meer moeite om de 'massa' (100 man) in beweging te krijgen. Hij blijft het hardnekkig proberen, is regelmatig op de vloer te vinden, schudt handen, grijpt een camera en haalt alles uit de kast om de mensen tot interactie te bewegen, maar alles kan rekenen op slechts een matige respons. Misschien komt dat laatste wel door het songmateriaal van Martyr, dat in ieder geval vanavond niet al te sterk overkomt. De door Iron Maiden en Mercyful Fate beïnvloedde metalstijl van Martyr beklijft niet en jammer genoeg wordt Speed of Samurai niet gespeeld. De band heeft de opnames van een nieuwe plaat afgerond. Hopelijk is het songmateriaal op die plaat beter dan wat vanavond in Hedon wordt gespeeld.

Martyr

Raven
De vroeger zo magere broertjes John en Mark Gallagher, die samen met toenmalige drummer Rob Hunter begin jaren tachtig met 'Rock Until You Drop', 'Wiped Out' en 'All For One' de New Wave of British Heavy Metal mede vorm gaven, zijn uitgegroeid tot forse, dikbuikige vijftigers. Het heeft iets treurigs de broers zo op het podium te zien staan als een karikatuur van zichzelf (het doet een beetje aan de documentaire over Anvil denken, of aan Spinal Tap), maar aan de andere kant: de heren zijn trouw gebleven aan hun muziek (uitgezonderd een mislukt commercieel avontuur halverwege de jaren tachtig) en bijbehorende levensstijl en ze hebben nog steeds zichtbaar plezier in het spelen van hun eigen vorm van heavy metal.

Voor een in belangrijke mate uit oudere metalfans bestaand publiek opent Raven met Destroy All Monsters, afkomstig van hun laatste plaat 'ExtermiNation', maar natuurlijk wil iedereen de oude krakers horen. Die komen er ook snel, met Hard Ride, Live At The Inferno en All For One. Gitarist Mark Gallagher werkt zich een slag in de rondte en transpireert al na het eerste nummer alsof hij zojuist een marathon heeft gelopen. Bassist John Gallagher is ook beweeglijk maar komt wat beheerster over, wellicht omdat hij ook moet zingen. Het geluid is niet perfect (de drums klinken wat te hard en de zang iets te zacht) maar kan er mee door.

Raven

Tot zover niets aan de hand, al brengt Raven niet meer die tomeloze energie die hun hoogtijdagen kenmerkte, maar dat mag ook niet worden verwacht van deze heren op leeftijd. Het gaat mis vanaf Rock Until You Drop, waarin te vaak om publieksparticipatie wordt gevraagd, het middenstuk het stukje reggae mist en de song te lang wordt gerekt. Het nummer eindigt met een lange gitaarsolo van Mark Gallagher, waar beter het volgende nummer meteen ingezet had kunnen worden. Vervolgens volgt Lambs To The Slaughter en wéér een gitaarsolo. De vaart wordt op deze manier uit het optreden gehaald en het wachten op de oude klassiekers als Hell Patrol en Don't Need Your Money (waarvan wel pesterig een klein stukje van het intro wordt gespeeld) wordt niet beloond. 

Het oudje Mind Over Metal komt wel voorbij maar wordt erg matig uitgevoerd. Van 'athletic rock' lijkt geen sprake meer. Opvallend is dat een aantal mensen uit het publiek al de gang heeft opgezocht, kennelijk niet onder de indruk van wat op het podium wordt geboden. Het is jammer, maar het zichtbare plezier en de energie die de leden van Raven uitstralen, komen niet tot uitdrukking in de muziek. De snelle nummers van de eerste drie platen waren met name bepalend voor de populariteit van de band, maar spijtig genoeg blijven die nummers grotendeels achterwege. Als de band na Mind Over Metal vervolgt met drie matige midtempo rockers van 'ExtermiNation', is het tijd om naar huis te gaan, daarmee het risico nemend een klassieker als Faster Than The Speed Of Light te missen, maar deze vergane glorie is te pijnlijk om nog langer te kunnen verdragen. 

http://www.ravenlunatics.com/ 

http://www.martyronline.nl/

http://www.overruledband.com/