donderdag 27 augustus 2015

Experimenteel en duister, maar verslavend

Locrian - Infinite Dissolution

Relapse Records, 2015

 

 
Locrian maakt het je als luisteraar niet gemakkelijk. Het vraagt het nodige geduld om de experimentele muziek van dit trio uit Chicago op waarde te kunnen schatten. Vaak draaien dus, want het geduld wordt uiteindelijk beloond.

Locrian gooit verschillende genres en invloeden (o.a. post-rock, dark ambient, drone, black metal, industrial) op een hoop en kneedt al die ingrediënten tot een eigen uniek geluid, waarin veel ruimte is voor oude synths (de band wordt gesponsord door Moog Synthesizers), vrijwel geen traditionele songstructuren worden gehanteerd en soundscapes een essentieel onderdeel vormen. De black metalvocalen liggen begraven in de muziek en doen dienst als extra instrument. Producer Greg Norman (o.a. Russian Circles, Pelican) weet de sound van Locrian perfect te vangen en het geheel klinkt geen moment gezocht maar juist organisch.

Op 'Infinite Dissolution' toont Locrian zich in al zijn experimenteerdrift toch een tikkeltje toegankelijker dan op de (ook niet misselijke) voorganger 'Return To Annihilation'. Was op die plaat nog plaats voor lange soundscapes, op dit album zijn die muzieklandschappen, hoewel talrijk aanwezig, minder lang en meer gefocust. Daardoor is het geheel beter in balans. De meer sferische stukken zijn bovendien bijzonder fraai, zoals KXL I, dat langzaam toewerkt naar een noisy climax, totdat uiteindelijk alleen de noise overblijft.

Het eerste stuk op de plaat, Arc Of Extinction, laat meteen de heavy kant van Locrian zien, aangewakkerd door aanvankelijk zwaar en later furieus slagwerk, met daaroverheen black metalvocalen en melodieuze gitaarlijnen, aangevuld met dreigende synths. Het langzamere Dark Shales kent ook een perfecte balans tussen synths, gitaar en drums en komt het dichtst in de buurt bij standaard post-rock.

Met enige goede wil kun je The Future Of Death een rocksong noemen, te meer daar het stuk slechts drie en een halve minuut in beslag neemt, wat naar Locrian-maatstaven erg kort is. In het daaropvolgende, door slagwerk ingeleide An Index Of Air klinken de synths bijzonder dreigend, de black metalvocalen agressief, maar duiken aan het eind zowaar cleane vocalen op. De gitaar zorgt weer voor een melodieuze invulling. Het bijna sacraal beginnende The Great Dying ontwikkelt zich tot een een redelijk toegankelijk post-rockstuk, waarna Heavy Water weer snel dreigender sferen opzoekt.   

De ietwat toegankelijker sound van 'Infinite Dissolution' betekent niet dat Locrian een stap heeft gedaan richting commercie; het is een natuurlijke ontwikkeling die de band doormaakt. De muziek blijft overigens nog immer op abstract niveau hangen en dat zal voor menigeen afschrikkend werken. Voor wie de moeite neemt om vaker te luisteren openbaart zich een klein meesterwerk dat op den duur zelfs verslavend werkt.

Tot slot een woord over het artwork van 'Infinite Dissolution', bestaande uit foto's van twee werken van de Canadese, in New York residerende beeldend kunstenaar David Altmejd: 'The University' uit 2004 en 'The Eye' uit 2008. Dit artwork is niet alleen bijzonder fraai, maar sluit ook perfect aan op het karakter van Locrians muziek.

http://www.locrianband.com/

https://www.facebook.com/LocrianOfficial?fref=ts

http://www.davidaltmejd.com/
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten