Zinnenprikkelende lo-fi indierock van Speedy Ortiz

Speedy Ortiz - Foil Deer

Carpark Records, 2015

In de jaren negentig was ik helemaal weg van lo-fi indierock zoals die werd gemaakt door bands als Pavement, Sebadoh en Dinosaur Jr. Als je aan deze namen The Breeders, Helium en Hole toevoegt krijg je een goed idee van waar Speedy Ortiz (uit Northampton, Massachusetts) voor staat: lo-fi indierock op z'n nineties. En daar is helemaal niets mis mee als je het mij vraagt.

Nu leven we wel in 2015 en dat betekent dat Speedy Ortiz niet zo lo-fi klinkt als veel bands in de jaren negentig. Dat wil echter niet zeggen dat voor een clean geluid is gekozen. Integendeel: de gitaren gieren, schuren en schoppen herrie. Toch is dat allemaal verpakt in toegankelijke liedjes. Dat komt deels door het stemgeluid van boegbeeld Sadie Dupuis. Dupuis is geen wereldzangeres maar zij heeft wel een zeer aangename en voldoende herkenbare stem die goed past bij de muziek. 

Na het intro Good Neck trapt 'Foil Deer' pas echt af met Raising The Skate, een nummer dat klinkt als The Breeders in topvorm. Nu klonken The Breeders nooit een heel album lang geïnspireerd, maar Speedy Ortiz doet dat op hun derde album zeker wel. The Graduates kent geen al te simpele maar wel pakkende melodie die al een hele tijd in mijn hoofd blijft hangen. Het langzame Zig begint bijna als een folksong maar gaat al snel over in onvervalste indierock met stemmingswisselingen. Dot X lijkt een rustig liedje, maar ook hier bedriegt de schijn: de gitaren zorgen voor de broodnodige scherpe randjes. Het dansbare ritme van Puffer is onweerstaanbaar. Dupuis haalt stevig uit in het refrein van Homonovus en in het refrein van My Dead Girl klinkt ze juist subtiel (en meerstemmig). De gitaren doen ook hier hun ontregelende werk, maar toch komt My Dead Girl het dichtst bij een pure indiepopsong. In het daaropvolgende Ginger, met zijn heerlijk botsende, dissonante en noisy gitaren, prevaleert de rock weer. Op afsluiter Dvrk Wvrld zou Stephen Malkmus jaloers kunnen zijn; het is een stekelige maar melodieuze gitaarparel in de beste Pavement-traditie.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. 'Foil Deer' kent geen echte minpunten maar louter mooie, stekelige maar toch toegankelijke liedjes. Bovendien kent de plaat voldoende variatie in tempo en stemming, waardoor het geheel niet te eenvormig klinkt. Het is natuurlijk allemaal verre van origineel, maar het is lang geleden dat ik zo'n heerlijk zinnenprikkelende indierock heb gehoord. Het is de vraag of de plaat de tand des tijds zal doorstaan, maar voorlopig kan ik er geen genoeg van krijgen.

Speedy Ortiz is in het najaar van 2015 in Nederland en speelt op 27 oktober in Bitterzoet te Amsterdam en op 28 oktober in Merleyn te Nijmegen.

http://speedyortiz.com/

http://carparkrecords.com/artists/speedy-ortiz-4/